Hoe zou jij oud willen worden?

Mijn Opa, een trotse ijdele boer uit Emmeloord. Altijd keurig verzorgd, fris geschoren en heerlijk ruikend naar zijn luxe after shave. “Het ruikt hier toch niet naar oude mensen hè” zei hij tegen mijn moeder toen hij later bij een verzorgingstehuis ging kijken. Mijn opa en oma waren enorm avontuurlijk en trokken nog tot hun 80ste met hun caravan Europa rond of waren te vinden op de boerderij. Mijn oma, een gevatte pientere vrouw, werd steeds vergeetachtiger en kon steeds minder. Opa heeft nog heel lang gezorgd tot het echt niet meer kon. Een passende oplossing voor beide was destijds niet te vinden in de zorginstellingen. Uiteindelijk verhuisde mijn oma naar een zorginstelling in de buurt waar mijn opa haar elke dag bezocht. Het zorgde ervoor dat mijn opa weer wat meer lucht kreeg en haar man kon zijn ipv verzorger. Verdrietig bleef het wel. “Ik vind het niet leuk hier maar het moet hè” zei ze een keer bij afscheid tegen mijn moeder...

Wij; Anke Huppertz, haar team, Paul en ik zijn samen aan het dromen over de “nieuwe” Beyart - De delicatessenzaak van de zorg zoals Anke het zo mooi omschrijft. Wij stellen vooral heel veel vragen aan elkaar, de bewoners, familie, kinderen, medewerkers en omwonenden.

Ik denk aan waar ik zelf behoefte aan zou hebben, mijn opa’s, oma’s, vader, moeder, schoonouders, kinderen, zus, broer, vrienden... hoe zouden wij het leven willen vieren als we ongemakken krijgen van het ouder worden?

Wij denken dat het anders kan! Leuker! Meer op maat, niet de zorg maar het leven op de voorgrond.

Ik had mijn eigen oma’s en opa’s zo’n plek gegund. Ik droom over een plek waar mijn oma de veiligheid en liefde van haar man continu nog om zich heen kon blijven voelen. Mijn opa die er voor zijn vrouw kon zijn maar intussen nog geprikkeld werd en gezien werd voor wie hij was. Anderen makkelijk kon blijven ontmoeten om verhalen te delen. Maar ook denk ik aan mijn eigen kinderen die me dan graag komen bezoeken omdat het zo’n fijne energieke plek is en ze met een gerust hart naar huis kunnen. Dat is wat mij drijft en waarom ik hier vandaag huppelend rondren om te kijken naar alle mogelijkheden van deze al zo schitterende groene plek midden in mijn geliefd Maastricht.